Your cart is currently empty!
అధ్యాయం: “నిశ్శబ్ద శూన్యకాళంలో భైరవ తేజోమయ విపాక యోగం”
రచయిత: చంద్రశేఖర దత్త
— ఓ తాంత్రికా! నీవు అడుగిడిన ఆ అక్షరాతీత గమనం ఇది. కన్నులెదురుగా కాలం ఒరిగిపోతున్నదా? లేక నీవే కాలాన్ని తొక్కిపెట్టినవాడివా? తాంత్రిక మర్మంలో కాలం
అనగా క్రమబద్ధమైన చైతన్య ప్రవాహం కాదు. అది జ్ఞానానికి ఉత్పన్నమైన ఆవరణ మాత్రము. అది గమనించే తంత్రము, శూన్యాన్ని వేదికగా చేసుకుంటుంది. శూన్యం
– అది ఖాళీ స్థలం కాదు. అది పదార్థశూన్యత కాదు. అది ‘ఐతే ఏమిటి?’ అనే ప్రశ్న కాదుగాని – ‘ఇది కూడా కాదు… అది కూడా కాదు…’ అని తంత్రమార్గి శ్వాసలు ఒడుపుకుంటూ
చీకటి వెలుగులో కాలాన్ని మెత్తగా తుడిచేస్తాడు. అక్కడే… భైరవుని తేజోమయ రేఖ లాంటి జ్ఞానరేణువులు జ్వలించడం మొదలవుతుంది. కాలం
— తాంత్రికుని దృష్టిలో: కాలం అంటే తేబ్రమైన కదలిక కాదు, అది చిత్తానికి సంబంధించి ఏర్పడిన అవగాహన. అది బాహ్యదృశ్యాల సన్నివేశ గమనము. తాంత్రికుడు
తన అంతర్ముఖ దృష్టిని నిశ్శబ్దంలో నిలిపినపుడు కాలమనే సన్నివేశ మాయమవుతుంది. తను కదలకుండా ఉన్నాడని కాదు
– కాలమే కదలకూడదని నియమించిన వాడు తాంత్రికుడు. శూన్యకాలం — శివ భైరవుని శ్వాస అంతఃకరణం: శూన్యకాలం అనేది భయపడే స్థలం కాదు, అది ఆనందరస
భద్రకాళిగా వెలసే తాంత్రిక స్థితి. శబ్దపు ఆఖరి వరకూ పోయినప్పుడు, నాదబిందువును దాటి పోయినపుడు, అక్కడ అసలు శబ్దం లేదు. ఆ నిశ్శబ్దం ఓ ఉగ్రమైన జ్ఞాన శబ్దాతీత శివరూపం.
అక్కడ భైరవుడు శబ్దరూపం కాదు, ప్రకాశరూపం కాదు – “విపాక యోగం” – అనగా క్రియలన్నీ, ధ్యానాలన్నీ, మంత్రాలన్నీ మూగబోయి… శూన్యంలో ఆవిర్భవించే శక్తి-శివ సంకలిత రూపం.
తాంత్రికుని విపాక క్షణం: తాంత్రికుడు దీక్షలన్నీ పూర్తిచేసినపుడు, దేహమన్నది భూమిలో కలిసిన తరువాత, మంత్రధ్వని మూగబోయిన తరువాత… ఒక అర్థరాత్రి సన్నివేశంలో, శూన్యపు మధ్యలో,
భైరవుని తేజస్సు నిశ్శబ్దంగా దిగి వస్తుంది. ఇది అనుభవంతోనే గ్రహించగలిగేది. వాక్యంతో కాదు. కాబట్టి తంత్రసూత్రము గర్వంగా గూర్చుతుంది: “న చ కాలః కాలః
– శూన్యే తు స్వయం శంభుః” (కాలమే కాలం కాదు – శూన్యంలో స్వయంగా శంభువు వెలసాడు) — ముగింపు: ఈ అధ్యాయాన్ని చదువుతున్న ప్రతి సాధకుడు
– తన భయం, తన సమయం, తన తలంపుల కాలాన్ని మింగి వేయగల నిశ్శబ్ద పుటల్లోకి ప్రవేశించగలడు. అక్కడ వాడు ఉన్నాడు అనేది కాదు
– అక్కడ ఉన్నదంతా వాడే అవుతాడు. ఇది భైరవ విపాక యోగం
. ఇది తంత్రకాలశూన్య బోధ. ఇది చంద్రశేఖర దత్తుని మౌన రహస్య విరామ గీతం.
Leave a Reply